Hammurabi - Olsztyn

     Nigdy nie zrozumiem piratów - tych co podrabiają marki - bo piratów którzy mówią "arghhh", brakuje im nogi/oka/ręki i szukają przygód - rozumiałem od zawsze. Zawsze miałem wrażenie, że dla dobrego własnego samopoczucia, samorealizacji konieczna jest pewna kreatywność. Stworzyć coś własnego, zrealizować własną wizję. Jak zbuduję samochód to nie nazwę go "Oudi" i nie przyozdobię logiem z trzech kółek. Kiedy produkowałbym film porno nie nazwałbym go "Łysek w pokładach Idy". Zawsze chodzi o ambicję, spełnienie, oryginalną twórczość - czy to sztuka wzornictwa, filmowa, czy... no właśnie kulinarna. Jakkolwiek kiedy już szukać usprawiedliwienia dla podróbek, to o.k. kiedy podrabia się uznane, dobre marki... Ale podrabiać Sphinxa??? To jak papugować Disco Polo, albo robić dmuchane lale na podobę poseł Kempy. Hammurabi od menu, poprzez wystrój na strategiach skończywszy naśladuje Sphinxa. Problem w tym, że Sphinx sam w sobie jest niczym innym jak talerzowym fast-foodem.  

     I chyba nie będę już tu pastwił się nad nazwą "od głupka dla głupków", Hammurabi - 1000 lat po piramidach i na innym kontynencie niż one. Z trudnością, jednak, godzę się z faktem, że i jedni i drudzy odwołują się do kuchni arabskiej, gdzie nie używa się wieprzowiny, a na niej opierają swoje menu. Nie znajdziemy jednak w tych lokalach, tak lubianej przez Arabów, i przez mnie osobiście, baraniny, jagnięciny.

     
      O ile ktoś zna pierwowzór to nic go w Hammurabim nie zaskoczy, jakkolwiek jakością trochę ustępują, ale już na przykład nie tak bardzo cenami. Wystrój - klon Sphinxa. Gliniane lampy, sztuczne drzewa, "klimatyczne" freski na ścianach. Zamówiłem jedną ze specjalności restauracji. Zestaw złożony z kilku rodzajów mięsa, frytek i surówek. Poprosiłem dodatkowo o sos tzatziki, całość dopełniała świeżo wypieczona pita. Zacznę od końca. Pita jak pita... jak pita w Sphinxie. Świetny sos tzatziki (wiem, wiem Półwysep Arabski, a nie Peloponeski...), dobrze doprawiony, w dobrej temperaturze podany, nie za ostry nie nazbyt łagodny. Tragedia w surówkach. Zakiszone, zleżałe, przeżarte na wzajem swoimi sokami. Po pierwszy skubnięciu miałem obraz jak idą do Hammurabiego prosto z Reala na własnych nogach... i chyba ze 3 dni szły. Frytki nie zachwycały,ale nie było dramatu, zresztą ile można oczekiwać od frytek. I przechodzimy do punktu ciężkości oceny - mięsa. Z nimi różnie było. Shoarma z kurczaka słaba, zbyt małe, momentami nazbyt spieczone kawałki mięsa kojarzyły się z przesuszonymi skwarkami. "Szaszłyk" - świetny smak mięsa (zamarynowane? doprawione?), ale do szaszłyka brakowało urozmaicenia w postaci warzyw. To co się na patyczku znalazło wyglądało jakby przez przypadek przy nadziewaniu się zaczepiło - malutkie spalone kawałeczki cebuli i papryki. Kebab bardzo przyzwoity o niezbyt intensywnym smaku (i dobrze) świetnie zgrillowany - dzięki umiarkowanemu zastosowaniu przypraw czujemy dobre mięso.

     Co do obsługi to byłem miło zaskoczony. Kelnerki młode i sympatyczne. W chwili gdy nie było kogo obsługiwać, co robić, ustawiały się w punkcie obserwacyjnym i czekały na wezwanie/pracę/klientów. Było to bardzo miłe zaskoczenie po wizycie sprzed kilku lat, kiedy nikt z obsługi się mną właściwie nie interesował. Widać dobre przeszkolenie obsługi.

     Ceny ... właściwie jak w Sphinxie... może nieco niższe. Za mój posiłek przyszło mi zapłacić około 40 złotych. 

     Słowem podsumowania. Mimo wszystko Hammurabi się poprawił, było sporo gorzej. Wobec obecności w Olsztynie Sphinxa i Hammurabiego i podobnych cen, to z dwoja złego, proponuję posiłek w tym pierwszym. 

     Rada na dziś to taka, że sieciowe knajpy dobre są tylko wtedy kiedy nie znamy lokalnego rynku usług gastronomicznych, a dodatkowo się śpieszymy. Niby nic dobrego, ale wiemy na co trafimy. Lepszy znany wróg niż obcy...